കുട്ടികാലം- വയസ്സൊന്നും ഓർമയില്ല. അമ്മയുടെ അടുത്ത ഒരു ബന്ധുവിന്റെ കല്യാണത്തിന് തലേന്ന് തന്നെ കൊട്ടാരക്കരയിൽ എത്തി. കോട്ടയത്ത് വെച്ചാണ് കല്യാണം. പിറ്റേന്ന് രാവിലെ നേരം വെളുത്തപ്പോൾ തന്നെ കല്യാണ വണ്ടിയിൽ കേറി മുൻനിരയിൽ തന്നെ സീറ്റ് പിടിച്ചു. ഈ സീറ്റിൽ കോട്ടയം വരെ ഇരിക്കാം എന്നുള്ളത് വ്യാമോഹം മാത്രമാണെന്ന് പൂർവകാല അനുഭവങ്ങൾ പഠിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്. കുട്ടിക്കാലത്തു അകെ വെറുത്തുപോയ കുറെ പാഠങ്ങളിൽ ഒന്നാണ് -ഈ പ്രായമുള്ളവരെ ബഹുമാനിക്കൽ - അതും കല്യാണ ബസിൽ പോകുമ്പോൾ! അന്ന് കാലങ്ങളിലൊക്കെ വിളിക്കുന്ന ആളുകളെക്കാൾ കുറവ് സീറ്റ് ആയിരിക്കും ബുക്ക് ചെയ്യുന്ന ബസ്സിൽ. ഈ കല്യാണ ബസ്സ് ഉണ്ടെന്നറിഞ്ഞാൽ ആളുകൾ ടിക്കറ്റ് എടുത്തു കല്യാണ സ്‌ഥലത്തു എത്തുന്നതിനു പകരം നേരെ കല്യാണബസ്സു പുറപ്പെടുന്ന സ്‌ഥലത്തു എത്തും. പ്രായത്തിൽ കൂടുതൽ ഉള്ളവർ വന്നാൽ കുട്ടികൾ സീറ്റിൽ നിന്നും മാറി കൊടുക്കണം - ഇതാണ് ചടങ്ങു് . ഇപ്രാവശ്യവും പതിവ് തെറ്റിക്കാതെ തന്നെ എന്നെയും സീറ്റിൽ നിന്നും എഴുന്നേൽപ്പിച്ചു - അതും ഏതോ ആരുടെയോ പറഞ്ഞ വഴിയുള്ള ബന്ധുവിന് വേണ്ടി. രാവിലെ ഉറക്കമുണർത്തത്തിന്റെ കലിപ്പ് വേറെയും! എല്ലാവരെയും പ്രാകി കൊണ്ട് എഴുന്ന...
ഈ പഠിപ്പിസ്റ്റുകളെ പറ്റി പറയുമ്പോൾ -നല്ല അടി കിട്ടിയതാണ്
ഓർമ്മ വരുന്നത് അഞ്ചാം ക്ലാസ് വലിയ പരിക്കൊന്നുമില്ലാതെ രക്ഷപെട്ടു വന്നു ആറാം ക്ലാസ്സിൽ എത്തിയപ്പോൾ അമ്മ പഠിപ്പിച്ച സ്കൂളിലെ മറ്റൊരു ടീച്ചറുടെ മോൻ എന്റെ ക്ലാസ്സിൽ ഉണ്ടെന്നു പറഞ്ഞു - പാരയായിരിക്കും എന്ന് അന്നേ തോന്നി. കൂട്ടത്തിൽ അമ്മയുടെ ഉപദേശവും -പഠിക്കുന്ന കുട്ടിയാണ് അവന്റെ കൂടെ കൂട്ടു കൂടുക. നമുക്ക് ചേതം ഇല്ലാത്ത കാര്യമായതു കൊണ്ട് അവന്റെ കൂടെ സെക്കണ്ട് ബെഞ്ചിൽ ഇരുന്നു. നമ്മള്,വളരെ പഠിപ്പിസ്റ് ആണെന്ന് തോന്നലും വരുത്തി
ഫസ്റ്റ് monthly ടെസ്റ്റിന്റെ മാർക്കുമായി ഒരു വെള്ളിയാഴ്ച കണക്കു പഠിപ്പിക്കുന്ന പീലു എന്ന് ഓമന പേര് ഇട്ടു നമ്മൾ വിളിക്കുന്ന ആ സർ വന്നു. എന്റെ അടുത്തിരുന്ന ആ പഠിപ്പിസ്റ് -അവനു ഫുള്ളിൽ നിന്നും ഒരു മാർക്ക് കുറവ് -അതിന്റെ വിഷമം അവൻ പറഞ്ഞു. എനിക്കാണേൽ എന്താവും എന്നറിയാത്ത ആധി. അപ്പോൾ കിട്ടി എന്റെയും - 6 മാർക്കു - കൂട്ടത്തിൽ പീലുവിന്റെ അടിയും. എന്റെ മാർക്ക് കണ്ടു പഠിപ്പിസ്റ് മിക്കവാറും എന്നെക്കാൾ ഞെട്ടി കാണും.
ശനിയാഴ്ചയിലെ മ്യൂസിയം, ശഖുമുഖം പിന്നെ സിനിമ (ഇതൊക്കെയാണ് എന്റെ കുട്ടിക്കാലത്തു തിരുവന്തപുരത്തുകാരുടെ സ്വർഗ്ഗങ്ങൾ ) - ഇതൊന്നും നഷ്ടപ്പെടുത്താൻ വയ്യാത്തത് കൊണ്ട് - മാർക്കു വീട്ടിൽ പറഞ്ഞില്ല. തിങ്കളാഴ്ച വൈകിട്ട് വീട്ടിൽ വന്നപ്പോൾ കണക്കിന്റെ മാർക്കു ഒഴികെ വലിയ പരിക്കില്ലാതെ ബാക്കി മാർക്കൊക്കെ പറഞ്ഞു. അമ്മയുടെ മുഖത്ത് വലിയ പ്രസാദം ഒന്നുമില്ല. - ആകെ പറഞ്ഞത് അച്ഛൻ വരട്ടെ എന്നാണ്. അച്ഛൻ വന്നു - പിന്നെ പീഡനകാലം. ആ പഠിപ്പിസ്റ് ഒറ്റിയത് ആണ്.
പിറ്റേന്ന് എങ്ങനെയും സെക്കന്റ് ബെഞ്ചിൽ നിന്ന് മാറി ഇരിക്കണം എന്നതായിരുന്നു പ്ലാൻ - ആ പഠിപ്പിസ്റ് വളരെ ഹൃദ്യമായി ചിരിച്ചു - എനിക്കാണേൽ അവനോടു ദേഷ്യവും പിന്നെ ചമ്മലും.
ഒരു കാര്യം മനസിലായി - ഈ പഠിപ്പിസ്റ്റുകളുടെ കൂടെ ഇരുന്നാൽ പകരുന്ന സാധനം അല്ല ഈ പഠിത്തം - നമ്മൾ തന്നെ പഠിച്ചാലേ പറ്റു
അന്ന് മുതൽക്കാണ് പഠിപ്പിസ്റ്റുകളെ എനിക്ക് പുച്ഛം ആയത് .